Marathon nummer 20.
En dan is het juni 2011, mijn 20ste marathon zit erop. En niet zomaar één, nee, de Midnight Sun Marathon in Tromsø. Tromsø ligt boven de poolcirkel, in juni is het de hele dag licht. Er zijn van die marathons, als je daarvan hoort dan gaat je hart even sneller kloppen. Dat had ik dit jaar met de Ultimate Low Tide Marathon en met de Midnight Sun Marathon. In de nacht lopen, in Noorwegen, met een zonnetje erbij, hoe uniek is dat.
De grootste uitdaging bleek te zijn om een slaapplekje te vinden in Tromsø, uiteindelijk gevonden bij Bed&Breakfast Annemone. Vliegtickets boeken, en op naar de plek waar het niet donker wordt!
Vrijdag 25 juni vliegen we vanaf Schiphol, via Oslo naar Tromsø. Bij het landen zie ik tot mijn schrik al redelijk wat heuvel en bergjes, zo had ik het niet in gedachten, thuis had ik snel even gekeken wat er over werd gezegd, het zou relatief vlak zijn. En zo naïef als ik was, dacht ik aan de vlakte van Nederland, maar het was natuurlijk relatief tov Noorwegen.
De eerste nacht komen we goed door. Het is een rare ervaring om te slapen met zon. De zaterdag besteden we aan slenteren en het startnummer op te halen. Voor de prijs die ik betaalde verwachtte ik stiekem nog wel een tshirt of een rugtas. Maar nee, ik krijg me startnummer en een zakje instant chocomelk. Het is wel lekker gemoedelijk en rustig, totaal anders dan in Rome.
Tegen de middag koken we pasta en ik ga een uurtje slapen, het wordt immers een lange nacht. Als avondeten weer pasta, en op naar de start. We nemen de bus ipv de wandeling aan te gaan, en worden netjes bij de start afgeleverd. Ik kleed me om in het Kulturhuset, lekker warm is het daar. Een kwartier voor de start ga ik maar is naar het startvak. Ik kan zo inschuiven aan de voorkant, dat is mooi relaxed. Er staan een kleine 400 lopers klaar voor de marathon. Een aantal hebben oorwarmers en/of handschoenen aan, en de meeste hebben winterkleren aan. Zal ik te koud zijn aangekleed? ik heb iig wel een toepasselijk tshirt aan, die van de midwinter marathon in Apeldoorn.
De zon gaat schijnen, temperatuur is zo'n 14 graden, de muziek gaat harder, er komen wat praatjes van prominenten mensen uit Tromsø, en dan eindelijk, daar is het startschot. We vliegen weg, een marathon tijdens de midnight sun. Er staat heel wat publiek langs de kant ons aan te moedigen, hopelijk blijft dat zo in de rest van de race.
Een grote stroom hardlopers slingert door de straten van Tromsø. De meeste straatjes ken ik ondertussen, en ik hoef ook niet bang te zijn om te verdwalen, ik hoef alleen maar de blauwe lijn te volgen de komende 42 km. Alles voelt goed, streven is om 4:55 / 12.2km/u te lopen. Het parcours bestaat uit twee lussen, 1 op het eiland van Tromsø zelf, en 1 aan de overkant van het water, waarbij we een grote brug moeten oversteken. Ik had het parcours uit me hoofd geleerd, en dan slaat de verwarring toe. We gaan de andere kant op dan ik dacht. Het blijkt dat de Noren aftellen, en dat ook zo op het kaartje hadden gezet. Dus we gaan meteen de grote brug over.  |
| Tromsøbrua |
De brug is een steile klim. Ik corrigeer me tijd door bij de afdaling te gaan versnellen, en gebruik te maken van de zwaartekracht. Mooi op schema nog. We gaan de kant van het water op, rechts zien we Tromsø mooi liggen en verder mooie vergezichten van bergen met sneeuw. De Noren blijken enthousiaste supporters te zijn, vlaggetjes en juichen en aanmoedigen komen over ons heen. Ondertussen stijgen en weer dalen we steeds, maar schema blijft kloppen.
Bij ongeveer acht kilometer is er een keerpunt, we lopen de mensen tegemoet die allemaal achter ons zijn. Dat zijn er nog heel wat, meeste zien er nog fris en vrolijk uit. Het bord dat we nog 30km moeten nadert, dat voelt goed, nog maar 30 en dan is het weer gedaan.
We lopen terug richting de brug, we dalen behoorlijk, en dat moet ook weer goed gemaakt worden, er volgen een paar stevige klimmetjes, en daarna meteen de brug omhoog. De rondetijd zakt in, bij het naar beneden gaan maak ik, net als op de heenweg, gebruik van de zwaartekracht en huppel naar beneden. Op naar het centrum van Tromsø. Daar zal Sabrina staan met cola en chocolade. Althans...ik dacht dat ze daar zou staan, ik denk dat ik haar gemist heb, maar maakt niet uit, om de 5km is er verzorging.
En dan is daar het punt dat er nog 19km gelopen moet worden. En daar is dan ook Sabrina met de cola en chocolade waar ik zo'n trek in had. Het geeft me weer frisse moed en ik ga weer vrolijk verder voor de rest van de race.
Deze kant van het eiland is aanzienlijk meer heuvelachtiger dan het eerste deel van het parcours. Publiek is net als in de eerste helft hier net zo gezellig, dus dat komt helemaal goed. De airport wordt genaderd, hier moet ergens het keerpunt zijn, en vanaf daar is het dan nog 10 km. Langzaam besef ik me dat ik wel heel snel begin met aftellen. Er komt een prius naast me rijden, het blijkt dat de eerste van de halve marathon er aan komt, altijd gezellig om ingehaald te worden met een snelheid waarop het lijkt als of ik stilsta. :)
Na het keerpunt is het uitzicht opeens wel heel erg mooi. Een groot fjord, veel verschillende blauwkleuren, grote bergen, sneeuw, een zonnetje wat schijnt. Wat is dit mooi en wat is het genieten om hier te kunnen lopen.
En opeens is de beste man daar, ik had gedacht dat ik hem niet zou ontmoeten. Maar ook hij doet mee. De man met de hamer, ik moet nog 5km, en krijg onwijs last van me darmen, ik tel af, en poog me op te trekken aan het publiek en mezelf te motiveren aan de hoeveel marathon en halve marathonlopers die nog ruim achter me zitten, en te zien hoeveel pijn ze nu al hebben en hoever ze nog moeten. De tijd tikt weg, en ik loop opeens een ronde van 5:40, dat is niet goed, ik had 30 seconden voor op schema, die is nu opeens weg. Ook de heuvels lijken alleen maar hoger en steiler te worden. Ik laat me niet kennen, en ga door.
Slingerend komen we Tromsø binnen, steeds meer publiek, iedereen moedigt als een gek aan. Sabrina staat er ook en samen sprinten we naar de finish. Ze roept dat het nog moet lukken om binnen de 3:29 binnen te komen, dat kan niet denk ik, ik ben kapot. Sprintend maken we een einde aan de Midnight Sun Marathon 2011.
3:28:55
Na de finish is er een medaille en sportdrank en uiteraard een zon in het midden van de nacht. Op naar de WC!
Het was een geweldige ervaring om een marathon te lopen op een plek in de wereld waar het nooit donker wordt. De marathon is officieel de meeste noordelijke marathon ter wereld, met mooie vergezichten en enthousiast publiek, goede verzorging en organisatie. Alleen zijn de kosten voor het meedoen wel wat aan de hoge kant, anderzijds het is een once in a lifetime mogelijkheid, en die moet je grijpen!
En ik ben ook nog de snelste Nederlander. :-)
