Het is goed warm, 33 graden als ik mijn auto parkeer vlakbij de start. De ambitie is vandaag om de marathon te volbrengen in Diever. Zou dan in een jaar alle drie de marathons volbracht hebben van Diever.
Ongeveer 60 man staan klaar de marathon, daar gaan we. Eerst twee rondjes door het dorp dan een lang stuk op asfalt en dan het bos in. Maar wat is het warm op dat stuk asfalt. Bij de verzorging van de 6km drinken scoren en een spons. Ik houd de spons bij me, altijd handig om af te koelen.
Alles gaat redelijk onder controle, de warmte houd ik redelijk onder controle en lijkt best te doen zijn. De verzorgingsposten staan er weer tip top bij, om de 2,5 km kunnen we bijtanken.
Als de eerste ronde bijna er op zit zie ik in de verte al wat paniekerige bewegingen. Als ik eenmaal bij de verzorgingspost ben begrijp ik dat er iets is gebeurt, de vrijwilliger gaat er heen op zijn fiets. Ik dribbel lekker door, maar zie daar verder opeens allemaal mensen geknield rondom een persoon. Zou het reanimatie zijn? Besluit om maar even wat sneller te lopen en een sprintje in te zetten om eventueel te kunnen helpen.
Aangekomen blijkt er een meisje licht schokkend te liggen op de grond, ik geef direct mijn spons af. Ik vind dat 112 gebeld moet worden, maar er wordt in de groep getwijfeld, EHBO is immers onderweg. Het wordt te druk, EHBO komt er idd aan, ik besluit om door te gaan.
Je merkt dat het alweer wat koeler is, kilometers gaan ook best wel makkelijk. Of zal het een stukje adrenaline zijn? Kilometers gaan best volgens plan, al blijft het wel warm. Ondertussen blijft het beeld van dat meisje in mijn hoofd rondspoken, had ik zelf 112 moeten bellen, had ik moeten blijven?
Als ik weer een ronde afleg, besef ik dat ik pas op de helft ben, vraag me sterk af of ik nog zin heb in twee rondes. Het is misschien ook wel mooi geweest, en spontaan voel ik zware benen. Zou ik er nu echt voor gaan kiezen om te stoppen?
En ja, ik stop, ging op zich prima, maar de zin is weg en de warmte heb ik ook wel gehad. Ik probeer nog langs de speaker, Jan Kooistra, te komen zonder gezien te worden, maar dat lukt niet. Dan maar snel mijn startnummer af, zodat niet iedereen door heeft dat ik ben uitgestapt. Terwijl ik mijn bouillon wegdrink, heb ik alweer een klein beetje spijt.
Nog even bij de EHBO vragen hoe het met het meisje is afgelopen, Uiteindelijk blijkt te zijn opgelapt door personeel van de ambulance. Mooi, nu op naar huis lekker relaxen in de tuin, het is nogsteeds 30 graden, ben nu toch mooi op tijd. :)