counter on tumblr
IWannaRun78: april 2017

dinsdag 11 april 2017

Rotterdam Marathon 2017

Marathon 52

De volle maan staat laag, muziek hard aan, op naar Rotterdam, waar ooit, in 2007 mijn eerste marathon was. De hoogtepunten en wat dieptepunten van de afgelopen 51 marathons schieten door me hoofd. Even later sta ik in het startvak.

Het startvak binnenkomen was nog een kunst op zich, ik loop samen met Richard welke in wave 3 is ingedeeld, ik zat in wave 2. De beste meneer wilde me niet in het vak inlaten, uiteindelijk had hij door dat Richard toch echt niet alleen de marathon zou kunnen uitlopen. Over alleen gesproken, Lee Towers begint met zingen en zingt You Never Walk Alone. Een blik om mij heen bevestigd dat Lee best wel is gelijk gaat hebben. Het vak is tot de nok toe gevuld.

Het lukt ons om helemaal vooraan te kruipen. De medewerkers doen opeens hun vingers in de oren en kijken naar een klok. Goed voorbeeld doet volgen, en blij dat ik dat voorbeeld heb gevolgd. Daarna snel de vingers uit de oren, en daar gaan we. Planning is om de eerste 20km met Richard samen te lopen rond de 5:10 en dan maar te kijken waar het schip strand.

We rennen de Erasmusbrug op, de skyline van Rotterdam ligt voor onze voeten. Wat een plaatje, publiek staat rijen dik ons aan te moedigen. Even een kippenvel momentje. De kilometers gaan goed, en we lopen ruim onder de 5:10, zo'n 5:05 houden we vol tot de 20km. De verzorgingspost is het moment dat ik naar Richard roep dat hij alleen door kan gaan.

Even later zie ik Heidi nog even, die mij cola aangeeft, dat had ik even nodig.



Ik boemel lekker door met rondetijden tijd heel langzaam naar 6:00 gaan. Parcours is verder niet heel boeiend, druk, soms wat te smal voor alle lopers, niet perse mooi uitzicht. Maar ondanks dat, wat een feest is het om hier nu vandaag te lopen. Publiek maakt deze wedstrijd, overal staan rijen dik mensen, hoe verder we komen hoe enthousiaster iedereen is.

Ook alle emoties van de marathon komen langs, hardlopers die enthousiast door hun familie worden aangemoedigd, even stoppen en knuffel geven. Hardlopers die bijna snikkend in de armen vallen van hun fan dat het niet meer gaat, aantal hardlopers die op de grond liggen ivm kramp, ambulances die je voorbij hoort racen, en zelfs iemand die in de stabiele zijligging naast het parcours ligt.

Kralingse bos zit er bijna op, verderop grote televisie schermen waarop filmpjes getoond worden voor de deelnemers. Hopelijk heb ik geluk en komt er een filmpje voor mij, en ja, op het derde scherm, Daan en Saar staan hard te juichen, hup papa, hup papa. Deze zes seconden lijken oneindig te duren, trots als een pauw ren ik de laatste zeven kilometer.



Het is even nog bikkelen, verderop een geluidinstallatie die knoeterhard I Will Survive afspeelt, dat hebben we nodig. Een paar passen en ik draai de Coolsingel op. Marathon 52 is een feit, en ruim onder de 4 uur, 3:54:37.