Midwintermarathon Apeldoorn 2014

Dit keer geen sneeuw of kou. Een zonnetje, en fijne hardlooptemperatuur bij de midwintermarathon.

Na de start gezien te hebben van de 18km ga ik mijn eigen startvak in. Het is al goed druk, maar opeens sta ik helemaal vooraan. Mooie uitgangspositie. Muziek gaat harder, aftellen, en daar is het startschot.

Al snel kom ik naast de pacers van de 4 uur te lopen. Jet is een bekende van Enschede en Leeuwarden. Ze belooft achter mij te blijven. Dus nu moet ik wel onder de 4 uur gaan finishen. Ik hoop er sterk op. Dat zou betekenen dat ik voor het eerst sinds 2 jaar weer onder de 4 uur zou duiken.

Het is druk, maar het gaat super. Soms even een klimmetje, maar dat merk ik nauwelijks. Als het parcours daalt, maak ik gebruik van de zwaartekracht. Er wordt zelfs een kilometer afgelegd in 4:35. Overall gaat alles rond de 5:20 gemiddeld. Super!

Het parcours trekt weer langs mooie gebieden, ik maak even tijd om daar ook van te genieten.

Rond de 26km zie ik het helemaal zitten. Ik zie de finishklok al, 3:40/3:45. Wow, dat zou super zijn!

Bij de 27km splitsen de afstanden. Nog maar even. Maar de rondetijden sluipen naar de 5:35, de rustpauzes bij de verzorgingspost wordt steeds iets langer. Naast de thee, ook spontaan water en sportdrank drinken. De heuvel die ik de eerste keer niet gemerkt heb, is er opeens in volle glorie.

Bikkelend ga ik door, daar is de 35km alweer. Mijn colaflesje staat er, en vrolijk loop ik door. Wat een super spul is dat toch. Nog een verzorgingspost, en dan echt aftellen, de finish is in zicht!

Nog 777 meter zegt het spandoek. Wat lijkt dat een eind! Ik voel kramp aankomen in ieder spier in mijn benen. Maar het gaat goed. De klok geeft aan dat ik ruim onder de 4 uur gefinisht ben.

3:53:46!

Tevreden loop ik naar de verzorging, en zie daar nog even Ruud en Herman. Tas halen en naar het theater. Nog één trappetje en in ben binnen, maar daar zie ik tegenop. Halverwege de trap, schiet de kramp er in. Snel op de andere been, ook daar schiet de kramp er in. Pijnlijk gooi in mijn tas naast me neer en plof neer op de trap met een pijn vertrokken gezicht. Ik onderga gelaten mijn lot en wacht tot mijn benen weer zin hebben om te lopen.

Na omkleden wacht er nog een extra verassing, een hele lange rij mensen die ook met de bus terug willen. Jammer.

Ondanks het wachten op de bus, was het mooie marathon met mooi wat klimmetjes en afdelingen. Verzorging was prima op orde, en soms was het ook nog gezellig met de bands die speelde, en anders was het gewoon een mooi uitzicht.