Stilte, onwerkelijk. We staan met 4000 man voor de start. Een paar seconden geleden was het een vrolijke en gezellige sfeer. Iedereen stond warm te draaien, overleggen over de eindtijden, vorige edities te bespreken. Twee weken geleden was een ongeluk tussen twee boten op de Waddenzee. Eén van de lichamen is vanochtend gevonden, de stilte is indrukwekkend.
Dan is het aftellen, we starten met de halve marathon. Dit jaar, net als vorig jaar, geen hele voor mij. Vanmiddag zag ik die bikkels langslopen, wat begon het te kriebelen. Dat koningsnummer, die 42 kilometer bikkelen, dat prachtige parcours, vol trots die medaille in ontvangst nemen. Maar ja, dan moet je wel trainen.
Het is droog, de toeter klinkt, daar gaan we! Het is meteen druk op het parcours, zoeken naar de ruimte. Na twee kilometer begint de regen. Ik probeer de plassen te ontwijken, stel je voor dat je natte schoenen krijgt. De eerste kilometers gaan vloeiend. Bij kilometer vier een high five aan mijn fans, ze staan compleet nat te worden.
Het in mooi om te zien hoeveel publiek de moeite neemt om ons aan te moedigen, dat geeft vleugels. Midsland is weer een feestje, tempo gaat ongemerkt omhoog.
We lopen door Formerum. Ondertussen is alles nat, nat en nog eens nat, het lijkt de toeschouwers niet te deren. De hardlopers gaan met zijn allen onvermoeibaar door, de meeste pakken deze strijd tegen de regen alleen, het is vrij stil tussen de lopers.
Daar komen de marathon lopers op het parcours, je ziet hoe moeilijk ze het hebben. Ze komen in een groep die rond de 11 km/u loopt, hun snelheid ligt hoger. Ik ben even blij dat ik bij die groep hoor die in cadans loopt. Even later de verzorging, die staat er weer prima bij.
De strandopgang op, wat was die andere jaren, wanneer ik de marathon liep, hoog, eigenlijk was ie niet te doen. Deze keer is ie prima te doen. Het strand ligt er redelijk goed bij. Het is genieten. De zee ver weg, de wind om je oren, de regen, de natte schoenen voelen op het zand (ja, ze zijn niet meer droog), weinig lopers om mij heen, een lint van lopers zien gaan over het strand. Dit is zo genieten.
De benen denken er anders over en genieten minder, de rondetijden gaan langzaamaan naar beneden. Daar is de strandafgang, het is ploeteren, andere lijken wel vleugels te hebben, ik sta zo wat stil. Daarboven staan Daan en Saar weer, compleet nat, maar wat is het leuk om ze even te zien. Nog zes kilometer te gaan!
De Longway is bekend, aftellen nu, halverwege worden we getrakteerd op een extra lusje. Dit hadden ze eerder moeten doen, wat een mooi stuk. Even later zijn we weer op weg naar West. Daar komt een politieauto en ambulance tegemoet met sirene, dat beloofd niet veel goeds.
Daar moeten we nog ruim een kilometer. Jan Kooistra staat ons aan te moedigen, en de meters tellen nu af. We mogen niet meer door de Torenstraat, de sfeer is weg, de drive om nog even aan te zetten is weg, en daar is de finish. Bam 1.54, we vergeten het, en gaan door, op naar de tas.
Voorheen was het een makkie, je kwam aan, je kreeg je tas en door. Maar er is iets hopeloos mis, alle lopers staan in de tent op zoek naar hun tas. Veel tassen staan in het water, het is een kleine chaos. De lopers ondergaan het gelaten en je hoort een juich kreet als er weer een tas boven water is.
Omkleden en snel warm worden in een restaurant.
Al met al, een natte Berenloop die de boeken ingaat als zware editie, goed georganiseerd, leuk publiek en mooi parcours. Het is jammer van de finish tov voorgaande jaren, maar gelukkig was er een finish. Volgend jaar weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten