Eifelmarathon

Marathon 42

Op vakantie in de Eifel, en wat wordt er verderop georganiseerd? De Eifelmarathon! Ik ben er bij.

Op vaderdag sta ik dan in alle vroegte pannenkoeken te bakken, pannenkoeken vormen altijd een goede basis. Achter mij eet mijn zoon al mijn pannenkoeken braaf op. Hij bewaard er gelukkig nog een paar voor mij. Dan hop de auto in en naar Waxweiler. De rit daarnaar toe is geen straf, eerst ons dal uitkomen, en dan slingerweggetjes naar Waxweiler. Dit moet wel een mooie loop gaan worden.

Het lukt me weer om in mijn perfecte Duits (not) mijn naam te spellen, en een tas vol goodies te bemachtigen. Dan nog even wat heen en weer dribbelen en dan in het alweer 9 uur, de start van de marathon.

Al na drie kilometer komt er iemand teruglopen. Ik denk nog: “die heeft er geen zin meer in”, maar hij wordt gevolgd door andere, ik begin te vermoeden dat we een keerpunt krijgen, en ja hoor, daar is het keerpunt. Was de eerste 2,5km niet zo heel boeiend, nu weet je dat de volgende 2,5km ook niet boeiend zal zijn. We lopen weer door Waxweiler heen, we blijven op de asfaltweg. Ik zie links en rechts kleine gravelroads, dat ziet er stuk leuker uit!

Op zich hebben we nu wel mooi uitzicht, groene dalen, veel bomen, riviertjes. We lopen onder de bomen, en de klimpartijen vallen tot dusver best mee. Ze beloven 1000 hoogtemeters. Maar de weg glooit langzaam omhoog en dwingt niet tot wandelen. Eigenlijk best wel relaxed.

De verzorging is dik op orde, na iedere 3 of 4km staat er een uitgebreide post, waaronder ook cola. De marathon wordt onder prima weersomstandigheden gelopen, waterig zonnetje, koel briesje, lekkere temperatuur.

Na tien kilometer vonden ze het bij de organisatie ook wel welletjes met het asfalt, we duiken de brede bospaden in, gravel voornamelijk als ondergrond. Zo vervolgen we onze weg, van bosweg naar stukje asfalt, naar verzorgingspost en weer het bos in.

Bij 16km moeten we toch opeens gaan wandelen, het is de steil. Links van mij heb ik prachtig uitzicht en zie ik een grote afgrond, nu maar even niet uitglijden. We kunnen weer hardlopen, bocht om, maar het gaat nu steiler naar beneden dan daarnet naar boven. Ik geloof het wel met al dat gruis en gravel, ik doe rustig aan.

Bij de 21km lopen we een oud slot, nog 4km en dan zijn we hier weer, maar eerst nog even een grote ronde om het meer. Ondertussen loop ik helemaal alleen, ik twijfel, ik zal toch niet per ongeluk de route van de ultra mararhon aan het doen zijn? Maar nee, verderop zie ik een bordje dat wij naar links mogen en de ultra lopers naar rechts.

Als we weer door het slot heen zijn gelopen, volgt veel herkenning, de route terug is bij helemaal gelijk, jammer. Maar het is de organisatie vergeven door de mooie route. Het laatste stuk heeft nog een goede klim in zich. De benen zijn moe, maar ik geniet en de conditie is goed. Het gaat allemaal niet snel meer, maar dat is niet erg.

Na 4:33 meld ik mij weer bij de finish. Het bier staat te wachten, ik kom tot de conclusie dat appelbier niet te drinken is en ga over op de cola.

Prima marathon, veel asfalt, afgewisseld met mooie stuk door het bos. De verzorging is prima op orde. Voor een grootste gedeelte het zelfde parcours maar dat is voor deze keer oké. Een mooie aanrader om een keertje mee te pakken.