Vorige week de Teutolauf gelopen, volgende week de marathon op Terschelling. Is het nu wijs om 36.66 km te lopen bij de Devilstrail? Hij klinkt te mooi, te mooie omgeving, te mooie trail, te mooie uitdaging, en 800 hoogte meters dat is ook stoer. Ik ben erbij!
Naast de 36.66km, zijn er ook andere afstanden, maar die zullen na ons starten en ook finishen voor ons. Ik gok dat ik er rond de 4 uur over zal gaan doen.
Als ik samen met Herman aankom in Berg en Dal, kunnen we net de ons startnummer ophalen, en dan komt de hemel naar beneden. De wind blaast alle bladeren van de bomen over het terrein. Gelukkig staan we droog onder een tent. Langzaamaan maar omkleden en klaar maken voor de race.
De start wordt opgeleukt met onder andere een mistmachine, ze hebben hun best gedaan.
Als het startschot klinkt is het droog, en het blijft de rest van de race ook droog. Het is perfect weer, zonnetje schijnt zelfs soms een beetje.
Er zijn rond de 80 man die starten, we worden meteen de natte paden opgestuurd. Al snel gaan we over de eerste paden met boomwortels. Wat is het glad met al die modder. Ik maak fraai ogende manoeuvres al glijdend over boomstronken, of springend over plassen heen, wegzakkend in de modder, of bijna nekbrekend over een takje dat verscholen ligt onder de net gevallen bladeren. De organisatie heeft zijn best gedaan om iedere single track, en ieder klimmetje te pakken. Super leuk, maar zwaar.
Bij de 10km gaat er iets mis, ik hoor wat geroep achter ons, maar geen idee naar wie ze roepen. Dan dondert er iemand lang uit in de modder. Er komt een grote groep lopers ons tegemoet. We zijn verkeerd gelopen, we slaan af naar rechts en komen weer op het parcours uit. De snelle lopers zitten nu achter mij, en die halen me nu in als grote groep. Ik waggel wat voorzichtig van de ene boomstronk naar de volgende tak bij de afdaling, de groep sjoeft naar beneden, ik glij verder naar beneden.
Ik loop alleen, en blijf alleen lopen. Denk dat ik ondertussen als laatste loop, de snelheid is ondertussen wel weg. Ik neem mij maar voor dat als iemand mij alsnog inhaalt, ik zeg dat ik aan het genieten ben van de natuur, en alle modder. En dat is dan ook maar half gelogen, de natuur is prachtig, we komen langs prachtige stukken natuur, beekjes, heuveltjes, bos, graslanden, en vergezichten. De zon maakt er helemaal een mooi schouwspel van. Het lopen over de Mookerheide is een pracht.
Aangekomen bij verzorgingspost 2, banana hill, verheug ik mij op sportdrank, maar helaas, de jongen achter de post weet mij te vertellen dat alles al op was toen de korte afstand langs kwam. Gelukkig staat er nog een beetje cola, dat is 10x beter.
Ik slenter door, het venijn zit het in de staart. De ene trap na de andere trap. En dan ook zo'n trap met hoge treden, of ongelijke treden. Weer voorzichtig omlaag, en met slakkengang omhoog, en weer verder dribbelen door het bos waar het volop herfst is. Het bos staat er prachtig bij.
Op naar Chocolate Hill, verzorgingspost 3. Een andere loper komt mij gezelschap houden, stelt zich voor als Ed, en samen leggen we de laatste zware kilometers af op weg naar de finish. Maar uiteraard niet voor dat de Duivelsberg bedwongen is, en de verzorgingspost hebben geplunderd.
En daar, ver weg, zien we de camping liggen, nog even aanzetten, en we hebben 38,5km afgelegd in 4:34:09. 42e van de 61 gefinishde mannen, ik was dus niet de laatste! :)
Was een mooie trail door een mooi gebied, veel single tracks, veel steile klimmetjes, erg zwaar door de vele heuvels en trappen, speciaal door de modder. Organisatie heeft redelijk goed gepoogd om de route uit te pijlen, verzorging was ook goed (jammer van verzorgingspost 2). Al met al: een echte trail in Nederland.
